در دوره سرکوب طولانی جنبش اصیل کمونیستی ایران به وسیله جمهوری اسلامی ، نوعی از « مارکسیسم علنی» در بین دانشجویان رشد کرده است. این مارکسیسم علنی به وسیله « اساتید» دانشگاه های غرب مانند ژیژک ، بادیو ، آنتونی نگری و… تغدیه می شود. در دوره های قبل « مارکس علیه مارکس» به وسلیه مکتب فرانکفورت ظاهرن با ازادی تفکر و نو اوری تبلیغ و ترویج می شد. با همین شگرد است که برخی دانشجویان سال اول یک باره به دامن توهم « نظریه پرداز بزرگ» پرتاب می شوند و به چیزی کمتر از داشتن یک نظریه کامل در همه موارد و ادعای داشتن یک سیستم فکری رضایت نمی دهند.ارایه یک مارکس قابل قبول برای بورژوازی هدف این مارکسیسم علنی است. با این روش مارکس تبدیل به یک آکادمیسین قابل احترام می شود و جوهر انقلابی تفکر وی جای خود را به کتاب کوبیدن سر یک دیگر در بحث های اتاقی می دهد.