تضاد در ذهن باز تولید تضادهای عینی در طبیعت ، جامعه و دیگر پدیده هاست که به مغز انسان انتقال می یابند. تضاد در ذهن انسانها را بطور « مصنوعی» هم می توان تولید کرد. نام این عمل « شستشوی مغزی» است. قدرت های بزرگ با امکانات رسانه ای ، مالی و تغییر نظام آموزش و پرورش می توانند تضادهای مصنوعی بدون ریشه واقعی را در ذهن انسانها را بجای تضادهای واقعی غالب کنند. نمونه برجسته این جابجایی فاشیسم هیتلری است که برای سرکوب نیروهای دمکرات و کمونیستی آلمان حمله را تحت پوشش تضاد با یهودیها ، کولیها و… پیش برد. تفکر سیاسی شماری از نیروهای سیاسی ایران هم در ادامه پراکندگی و یا بدتر از آن ایجاد موانع مصنوعی بر سر وحدت نیروهای اصیل سیاسی جامعه ایران بر پایه همین تولید تضادهای مصنوعی است. نمونه بارز بالا بردن دیوار چین بین نیروهای سیاسی خواهان دمکراسی در ایران ، از دست دادن فرصتی بود که در جنبش مردمی علیه کودتای انتخاباتی 88 شکل گرفته بود. آخرین بیانیه های موسوی با نقادی می توانست به یک کارپایه ملی فراروید. روندی که با حمله و سرکوب شدید ارتجاع و دستبرد به زهرا رهنورد ، موسوی و کروبی قطع شد. از موانع دیگر وحدت نیروهای مردمی « انحصار طلبی» است. این انحصار طلبی می تواند به سرکوب نیروهای خودی هم منجر شود.
این مطلب را سال 2014 نوشته بودم ولی اکنون هم در بین اپوزیسیون با انبوهی از تضادهای مصنوعی ساخته شده از طرف نیروهای وابسته به غرب سرمایه داری در صفوف نیروهای اپوزیسیون هستیم که فضای همکاری آنها را آلوده می کند. نمونه این تضاد مصنوعی حزب چپ ایران است که برای همکاری جبهه ای با حزب توده ایران « بهانه تراشی مصنوعی» می کند و به افراد کینه توز و محفل بازی چون پرویز نویدی که از عقل متوسط یک فرد عادی هم بی بهره است مقام می دهد که میدان دار صف تعیین متحدان سیاسی باشد.
پرویز نویدی در این نادانی تاریخی تنها نیست، دهها نام دیگر که عمدتا در آنچه بنام حزب چپ نامیده اند گرد آمده اند به این بیماری دچارند.
کاملا روشن است که این محافل توهمی تحت عنوان “سوسیال دمکراسی” را در بسته بندی “چپ” عرضه می کنند ، پیش بینی ناکامی این رویای کودکانه و لجوجانه دشوار نبود، اما هنوز از ظرفیتی برخوردارند :لجن پراکنی علیه حزب توده ایران.